Projektowanie ekslibrisów wymaga wiedzy nie tylko z zakresu plastyki. Ekslibris to znak własności książki, a znaczy tyle co - z księgozbioru. Jest to inaczej mówiąc ozdobna kartka papieru z napisem łacińskim ex libris, imieniem i nazwiskiem prywatnego właściciela księgozbioru lub instytucji. Taki znak bywa naklejany na drugiej , wewnętrznej stronie okładki.
Pierwszy ekslibris pojawił się w 1470 r. w Bawarii, a 46 lat później był już znany na ziemiach polskich. W 1516 r. na zamówienie biskupa kujawskiego Macieja Drzewickiego ekslibris wykonał Hieronim Wietor w Wiedniu. Twórca tego znaku był Dolnoślązakiem, urodził się w Lubomierzu na pograniczu Łużyc i Śląska, dziś w woj. jeleniogórskim. Od wykonania pierwszego ekslibrisu minęło więc 487 lat. Szczególne zainteresowanie ekslibrisem pojawiło się w XIX wieku. Powstała wówczas literatura poświęcona historii, stronie artystycznej i technikom wykonania ekslibrisów.
Dzisiaj ekslibrisy są obiektem kolekcjonerstwa, są zbieracze, którzy specjalizują się w określonej tematyce np. szachy, portret, akt kobiecy. Można jednak zauważyć ciekawe zjawisko powolnego odrywania się ekslibrisu od książki. Staje się on obecnie małą formą graficzną, pamiątką wydarzenia, akcji czytelniczej czy odmianą ryciny pamiątkowej. Pozostaje jednak wielu bibliofilów, którzy na cymelia ze swoich zbiorów naklejają ekslibrisy wykonane szlachetnymi technikami graficznymi przez mistrzów najwyższej klasy.

Ekslibris naszej biblioteki szkolnej - autor Aleksandra Łukasik